Vr 16/7/2010 :
Al een heel eind voor 7 uur is vake al wakker, hij
heeft niet echt een wekker nodig. Hij staat dan wel in alle
stilte ;-) op. We vertrekken met de picknickbox in de auto.
Ook ons ontbijt gaat vandaag in de gezonde lucht van Yellowstone door.
We willen graag voor de grote drukte de Yellowstone Canyon bezoeken. We
rijden eerst langs de South Rim van de Canyon waar we het Viewpoint
Artist Point bezoeken en een deel van Uncle Tom’s Trail afleggen. We
bekijken de Upper en Lower Falls. Na het picknick-ontbijt rijden we
door naar de North Rim waar we stappen tot aan de Lower Falls (het pad
er naartoe is ongeveer 800m lang, met een hoogteverschil van 200 m). De
Upper Falls zijn 33m hoog, de Lower Falls 90m.
Op weg naar de Petrified Tree staan we in de file. Van de
chauffeur van de wagen voor ons vernemen we dat er beren op de weg
zijn. Pieter en Jeroen lopen met de filmcamera en het fototoestel tot
daar. Het is een mamabeer met twee jongen (grizzlyberen), ze doen
alsof er niks aan de hand is. Heel wat mensen staan er gewoon naar te
kijken (met gewone camera of met mega-grote-lens camera’s). Een
parkranger houdt een oogje in het zeil. Enfin, we hebben beren gezien…
Na de ontmoeting met de berenfamilie gaan we naar Petrified Tree. De
weg loopt over een pas (Dunraven Pass) die vlotjes 2717 meter boven de
zeespiegel ligt.
Onderweg zien we nog restanten van de hevige bosbranden van 1988 in
Yellowstone en hoe het bos zich langzaam herstelt. Moeder natuur zorgt
ervoor dat de boom zichzelf verder zaaien. Naast de ouder (verkoolde)
stammen, groeien nieuwe jonge bomen.
Petrified Tree (letterlijk: één tree of boom) is een versteende boom
van 50 miljoen jaar oud, die vroeger vergezeld was van 2 andere oude
makkers. Deze werden 100 jaar geleden gewoon weggenomen als souvenir.
Petrified Tree staat jammer genoeg achter een groot hek (wel te
begrijpen).
Vervolgens rijden we een stukje door Lamar Valley of misschien beter de
grote bizonvallei. In de vlakte van de rivier Lamar liggen, grazen,
lopen wel honderden bizons.
Om de dag af te sluiten halen we nog even een frisse neus bij Mud
Vulcanoes. Wat we daar allemaal hebben gezien of geroken… geroken, de
indringende geur van rotte eieren. Dit deel van het park laat ons
enkele turbulente moddelpoelen zien. Terwijl we deze morgen langs de
Mud Vulcanoes reden, zagen we in de koude ochtendlucht de stoom
indrukwekkend de lucht in gaan. We maken er een wandeling van ongeveer
1 km. Hier zagen we Mud Caldron, Sizzling Bassin, Mud Geyser: het zijn
poelen met schijnbaar kokende modder. De meest poel is Dragon’s Mouth
die voortdurend stoom uitbraakt en bovendien gromt als een echte draak.
Aan de overkant van de weg kan je Sulfur Caldron bekijken. Deze poel
heeft een opvallende gele kleur van de zwavel en de daarbijhorende geur
(stank).
Het is toch wel wonder hoe de natuur haar (voor ons nog) ongekende kanten laat zien in dit park.
Bij de Mud Vulcanoes lopen we letterlijk tussen de bizons, die soms
slechts enkele meters van ons af zijn. Op een bepaald ogenblik houdt de
ranger enkele mensen tegen omdat een grote bizon het houten wandelpad
wil oversteken.
Op het einde van de dag zien we nog een lange file, maar de beer is
alweer vertrokken tegen dat wij er zijn. Beseffen die beesten wel voor
wat een chaos ze soms wel zorgen?
Terug in ons hotel doen mama en Karlien twee machientjes was en Pieter
en papa doen de nodige boodschappen. Jeroen zet de foto’s en de
filmpjes op de pc.
’s Avonds eten we in het cafetaria van het Park Lodge: gewoon en lekker.
Als we terugkomen naar onze kamers (cabins) valt de elektriciteit uit
in het gedeelte aan het meer. Dat is zo een tweetal keer per dag. Het
dondert en waait ook ferm en er valt wat regen. De bui duurt niet zo
lang.
