Di 6/7/2010 :
Het ontbijt in ons hotel valt best mee. Alleen van
de 2 warme items hebben we weinig gemerkt. OK, er waren pannenkoeken en
als je er 2 nam… (corrigeert papa) waren er 2 warme items.
We vertrekken al om even voor 9 uur voor een flinke wandeling richting
Stanley Park. We wandelen langs de baai. We zien Canada Place met zijn
5 herkenbare witte zeilen, een typisch plaatje voor Vancouver.
In de baai landen en stijgen even later watervliegtuigjes. Ze brengen
toeristen tegen een flinke prijs naar Victoria. Wij vinden ze wel mooi
om naar te kijken.
In de buurt van Stanley Park huren we fietsen. Rondom het park loopt
een prachtig fietspad van ongeveer 10 km. We fietsen door het park en
langs de rand ervan. Het zicht op de baai is prachtig. De fietsen die
we huurden zijn echt in prima staat. De helmen zijn in de huurprijs
begrepen. In Canada moet elke fietser een helm dragen. Nog nooit
fietsten we zo’n afstand op een schitterend fietspad zonder hinder van
auto’s. Hier is de fietser echt koning. Af en toe moeten we wel een
tiental meter te voet omdat we in de buurt zijn van een waterpark of
speelterrein voor kinderen.
Nadien gaan de mannen in het park nog even met de frisbee (van thuis
meegebracht) spelen. Karlien en ik genieten van het zonnetje én we
passen op de rugzakken.
In de buurt van de fietsenverhuur kan je niet omkomen van de honger. We
kopen een typisch Amerikaanse “sandwich” (= 2 bruine boterhammen met er
tussenin kalkoen, sla, tomaat en een sausje). De Amerikanen/Canadezen
kunnen er maar niet bij dat wij bij sla mayonaise willen.
We stappen opnieuw langs het water richting hotel.
Na een halfuur rust stappen we onder leiding van gids Pieter richting
Chinatown. We bezoeken er een Chinese tuin, middenin deze grote stad,
zoveel groen en rust. Op de achtergrond duikt steeds de grote stad met
zijn reusachtige gebouwen op.
Na Chinatown stappen we weer richting Gastown. We horen de gasklok 17 uur slaan of beter gezegd “zingen” of wat erop lijkt.
De jongens en Karlien kiezen en kopen een aandenken aan Vancouver.
Nadien proberen we opnieuw om te gaan eten in “The Old Spaghetti
Factory”. Met succes deze keer, geen wachttijd… heel lekker en vooral
zeer budgetvriendelijk.
We beloven onszelf om morgen weer terug te komen.
Terwijl ik dit verhaal schrijf, draait de wasmachine van ons hotel met
daarin onze was. We willen immers graag elke dag een proper
onderbroekje en verse kousen aantrekken (met een ferme knipoog naar
sommige lezers van ons verslag, hé Goedele en Leen...).
