Zo 4/7/2010 :
Het ontbijt is inbegrepen in ons hotel… maar het was wel een beetje zoals verwacht: bagels en een soort van zoete koeken… enfin, met veel smeerkaas of choco erop was het nog net te doen.
Na het ontbijt vertrekken we naar Mount Rainier National Park. Bij de ingang kopen we onze “America the beautiful-parkpas” voor $ 80. Met deze pas mogen we voor een heel jaar alle nationale parken in de States bezoeken. Met het lijstje parken dat nog op ons programma staat, is het voor ons goedkoper om de pas te kopen en niet bij elk park apart te betalen.
Mount Rainier, die de naam geeft aan
het park is eigenlijk een vulkaan van 4392 meter hoogte. Ze was laatst
actief zo’n 150 jaar geleden. De top is bedekt met eeuwige sneeuw.
Bovenop de vulkaankegel is een enorm gletsjergebied.
Soms
verschuiven de gletsjers ongeveer 30 cm per dag. Bovenop de top valt
ongeveer 15 meter sneeuw op een jaar. Het smeltwater komt naar beneden
in prachtige riviertjes.
De weg naar Paradise is
één van de prachtigste autoroutes van Noord-Amerika. De wegen werden
ooit speciaal aangelegd om de toeristen op een maximale manier te laten
genieten van de mooiste zichten op het park.
Een grijze mist maakte
de rit al snel minder prettig en eens aangekomen aan het Henry M.
Jackson Memorial Visitor Center wordt het ons duidelijk dat we niet
veel van het zicht op de berg zullen moeten verwachten. In het
bezoekerscentrum is er een tentoonstelling en film over het Mount
Rainier NP.
Gelukkig maar… zo hebben we toch iets gezien… de echte
berg zal ooit voor een andere keer zijn. We zagen werkelijk niets door
de grijze wolk die er hing… jammer! Daarboven was het minder dan 5
graden. De zonnepetjes ;-) die we meebrachten, gebruikten we dan maar
om ons hoofd een beetje warm en vooral ook droog te houden.
Op de terugweg stopten we nog aan de Narada Falls. Groot, hoog, mooi, nat en grijs in de mist…
Verkleumd
en een beetje nat want het was ondertussen ook al beginnen te regenen,
keerden we terug naar het hotel. Picknicken deden we dan maar op onze
kamer.Gelukkig is er ook verwarming op onze kamer want we hebben het
ferm koud.
’s
Avonds eten we in Alexanders Inn. De mannen eten lasagne en de dames
eten ribbekens, met een zoet en dikgebonden Amerikaans sausje. Lekker
maar ze zouden best wat matiger mogen zijn met hun sausjes. Misschien
kunnen ze eens proberen om die apart te geven, zo zou hun vlees nog
vlees blijven.
Net voor we weggaan, komt er nog een koppel binnen.
De dame past net niet tussen het tafeltje en de vaste bank. De dienster
biedt ze een andere tafel aan maar gelukkig is de man eerder aan de
smalle kant en kunnen ze zo wat ruimte winnen. Zij wringt zich toch
dapper tussen de tafel en de bank.
Onze witte Dodge